با نگاهی اجمالی به گذشتهی ایرانیها و آداب و سنتهای نوروزی در آیین کهن در مییابیم که عیدی دادن و عیدی گرفتن، ریشهی دیرینهای دارد و با گذشت قرنها، هنوز هم این سنت پسندیده از نوروز باستانی حذف نشده. خانوادههای ایرانی بر اساس کتب آیینی و رسوم نوروز، لحظهی تحویل سال نو، هدایا را در سفرهی هفت سین میگذاشتند و پس از تحویل سال به هم عیدی میدادند. بعدها به دلیل مشکلات اقتصادی، هدایا و عیدیها به کالاهای اقتصادی و کشاورزی تبدیل شدند، اگرچه امروز، عیدی دادن به شکل نقدی و مادی باز هم وجود دار و معمولا کودکان جزو اولوبت برای عیدی دادن هستند که معمولا با اسکناس های نو و تانخورده لطف اش دو صد چندان می شود، هر چند اشخاصی که تازه ازدواج کرده اند و همچنین پدر و مادرها هم جزو عیدی بگیران محسوب می شوند.
از جمله هدایایی که از گذشته در ایران باستان مورد توجه تمام ادوار تاریخی بوده و در هر دوره به شکلی دست به دست و پیشکش میشده، گل است.تقدیم و هدیهی دسته گل به پیروی از آیینهای کهن باستانی نزد ایرانیان محفوظ و زنده مانده است.کسانی که عزیزان شان را در سال گذشته از دست داده اند با گلدان سنبل بر سر مزار می روند واین عیدی را در اولین سال نبودشان تقدیم آنها می کنند.
قدیمیترین و زیباترین سند دربارهی پیشینه دسته گل در ایران، گل و غنچههای دست داریوش در سنگ نگارههای تخت جمشید است که بیش از ۲۵۰۰ سال قدمت دارد. این نگارهها آیینهای مهمی همچون جشن نوروز یا تاج گذاری را به نمایش میگذارد.
تنوع و تکثر انواع هدیه در فرهنگ ایران از دیرباز تا به کنون، آنچنان غنی و قابل بحث است که میتوان بسیار از آن سخن گفت؛ هدف، بیان هویت این رسم دیرینه و زیبا در بستر تاریخی و هویت ملیست و انتقال مفهومی به نام بخشش که در انسان، حس نوع دوستی را برانگیزد و او را به سمت مثبت اندیشیِ هدفمندی بکشاند که سرمایهی اجتماعی و فرهنگی هر ملتی، برخاسته از آن است.
منبع: hesehaftom.com
نشانی مطلب در وبگاه میز همکاری راهبردی ایران و چین: http://khu.ac.ir/find-124.27078.64211.fa.html برگشت به اصل مطلب